केहि डढे जस्तो गन्हायो। मेरो मन पनि डढेको हुनुपर्छ ।तर वाहिर कसरी गनाउन सक्छ मन?

दुध उम्लिएर पोखिएछ। भसक्कै विर्सेछु। अघि भख्खरै त हो ,चिया खाने मन लागेर वाहिर गएर दुध लिएर आएको ! उमालेपछि ध्यान गएनछ। हो उम्लिदै गर्दा ध्यान कम नै पुग्छ। सुधाको पनि त्यहि नै होला ! कति सजिलै पग्लिदिन्छे उ । मोमजस्तै। सुम्पिदिन्छे आफ्नो सर्वस्व कहिले कसलाई त कहिले कसलाई। किन यति सस्ती उ? शायद उ यसलाई आफ्नो स्वतन्त्रता ठान्छे। एउटा लिवरेसन, क्रान्ती भनौँ।मान्छे क्रान्तिकारी हुने रहर मा, आगोका झिल्का उमार्ने चक्करमा आफुलाई डढाउँछ। मेरो सोचाइ मेरो परिधि भित्र मात्रै पनि ठीक हुन सक्छ। म संकिर्ण भएर उसको सोचाइ, उसको लिवरेसन नवुझेको पनि हुन सक्छु।तर मेरो मनमा धेरै प्रश्नहरु कुदिरहे।

चियामा रंग हालेँ। विस्तारै दुधको रंगको हराउँदै गयो। चियाको रंग गाढा हुँदै गयो। भान्छामा खोजेर तेजपत्ता हाँले।स्वादे जिव्रो। के के खान मन लाग्छ। ग्याँस वन्द गरेँ अनि टेवलमा गएर फेरि वसेँ। वन्द डायरी मलाई गिज्याई रह्यो। "तैँले नवुझेकी सुधा, पढिसकुन्जेल वुझी सक्ने छैनस्।"

मैले सुस्तरी डायरी सुम्सुम्याएँ। वाहिरको अघीका सेता वादलका टुक्रा अध्याँरिएछन्। हावा पनि चिसिएछ। पानी पर्छ जस्तो छ।

************** ***************** *************** ************ *************** **********

सुधाको डायरी-११२

केहि छिनको तनाव पछि स्थिति सामान्य वन्यो। साकेत विस्तारै उभिएर झ्याल छेउमा गयो। पर्दा खोल्यो। वाहिर उसले रोपेको "रातकी रानी"को सुवास झ्याल खुले सँगै विस्तारै छिर्यो।उसले आफ्नो चुरोट सल्कायो।

"म पनि पिउँछु !" म उसको नजिकै गएँ।

"कहिले सुनाउँछौ त तिम्रो कथा" निर्वस्त्रै रहेकी मेरो शरिरलाई थोरै सुम्सुम्यायो।

कथा शुरु हुन्छ तिजको दिनवाट

शनीवारको दिन हुँदो हो शायद, नत्र तिजको दिन केटामान्छेको अफिस छुट्टी हुन्न।त्यो दिन वुवा घरमै हुनुहुन्थ्यो,सँधै टिभी हेर्दा कराउने भएपनि आज भने टिभी हेर भनेर कार्टुन नेटवर्क लगाइदिनु भएको, मलाई के खोज्छस् कानो आँखो भो। आमा तिजको वर्तमा पशुपतिको लाइनमा थिइन् होला, म पनि त्यतिखेर कार्टुन हेर्दा हेर्दै वत्ति गएर वरण्डामा निक्लिन खोजेकी थिएँ।सिता दिदी आफ्नो साडी मिलाउँदै किचनवाट वाहिर निस्किनुभयो। अनुहारभरी पसिना,केहि गलत गरेजस्तो, केहि विगारेजस्तो।म दिदीलाई हेरीरहेँ, खोइ दिदीले मलाई चाहिँ देख्नुभयो देख्नुभएन।त्यसको करिव एक मिनट पछि वुवा किचनवाट निस्केर मलाई सोध्नुभयो

"के भयो छोरी?"

मैले विस्तारै जवाफ फर्काएँ "वत्ति गयो !!".................................................

उ मेरो कथा सुनिरह्यो । म भन्दै गएँ। अनि मेरो कथामा उ आयो। उ मुसुक्क हाँस्यो। विस्तारै सोध्यो

"तिमीलाई तिम्रो म प्रतिको आकर्षण अस्वभाविक हो जस्तो लाग्दैन ?"

"किन र?"

"मात्र शव्दवाट मात्र सम्वन्ध सम्भव छ र?"

"सम्वन्ध त एक अर्का विच जोड्ने पुल हो। शव्द नै पुल वन्यो भने ?"

"हममम" उसले उत्तर दिएन।

"एउटा कुरा सोधौँ?"

म आफ्नो कथा वाट वाहिर आएँ। मलाई वाहिरको तरुनीको रुन आँटेको तस्विरले अझै दिमाग खाइराखेको छ।

"तिमीले आफ्नो कथा टुंग्याएकी छैनौ!" उसले फेरि चुरोट सल्कायो। एक कश फुकेर मलाई दियो। मैले पनि अर्को कश लगाएँ। उसको ओठको छाप भेटेँ त्यो चुरोटमा । उसको उपस्थिति यति गहिरो र यति वलियो छ कि उ प्रत्येक वस्तुहरुमा आफ्नो छाप छोड्छ।

"म भोली पनि आउन चाहन्छु ! मैले आज कथा अपुरै राख्ने विचार गरेँ। एउटा अरवी राजा आफ्ना रानीहरुलाई विहे गरेकै दिन मार्दो रहेछ। कान्छी रानी कथाको भरमा वाँच्ने विचार गरेर एउटा कथा अपुरै छोडिदिछ।"

"मलाई यो कथा थाहा छ तै पनि सोध्छु, अनि के भयो?"

"अनि उ जोगिइ ,अन्त्यमा त्यहि हो !"

" आफुलाई जोगाउन चाहन्छौ वा वर्वाद हुन चाहन्छौ ? भोली म सँग वाइन छैन ,फ्रान्सको !!!!!"

"मलाई अरु नै नशाले झुम्म वनाएको छ!"

उ हाँस्यो अनि मेरो प्रश्नमा फर्कियो

"तिमी म सँग केहि सोध्दै थियौ !"

"त्यो वाहिरको तस्विरको वारेमा !को हो त्यो केटी?"

एक छिन चुप रह्यो ,झ्याल छेउ गयो। खुलेको पर्दा वाट अर्ध मुस्कान हाँस्दै गरेको चन्द्रमा लाई हेर्यो अनि भन्यो

"तिमी भोलि पनि त आउँदैछौ , यो कथा पनि भोलि लाई नै वाँकि राखौँ !"

****************** ************* ************* *********** *********** **********

चिया टुंगियो। उसको यो अध्याय पनि ।यस पछि डायरीमा एक पाना खाली छ। यो अध्याय नै हुनुपर्छ। कि केहि पछि लेख्छु भनेर छोडेकी हो उसले खाली पाना? उ भविष्य सोच्दिन ! उ आफ्नो जीवन वर्तमानमा नै रमाउँछे। खासै सोच केहि नहोला यो खाली पानामा !

साकेतले सुनाएको क्यारोनको कथा

यो डायरी मेरो होइन। म त फगत एउटा पात्र ।सुधाको नजिकको ! वास्तवमा सुधाको अघि कहिलेकाहिँ लेखक भन्न पनि डर लाग्छ। उसले आफ्ना पल पललाई कोरेर ,जतन गरेर यसरी राखेकी छे मलाई कहिलेकाहिँ लाग्छ उ म भन्दा ठूलो लेखक हो। उ आफुलाई मेरो ठूलो प्रशंसक भन्न रुचाउँछे। शायद मेरो जीवनको सवैभन्दा ठूलो सफलता होला।

 उसले मलाई आफ्नो कथा सुनाउँदा सुनाउँदै प्रश्न राखेकी थिइ

"त्यो वाहिरको तस्विरको वारेमा !को हो त्यो केटी?"

"क्यारोन !" मेरो मनले मनमनै भन्यो। " उ मेरी क्यारोन हो !"

************* *********** ************* ************* ************** ************

एम्स्टर्ड्यामका क्यानलहरु हिउँले छोपेका थिए। जमेको क्यानलमा स्ट्रिट लाइट चम्किरहेको थियो। यहाँ मानिसहरु जमेको हिउँमा स्केटिंग गर्छन्। त्यहि क्यानलमा वसेर वियर खाँदै लागेको घामको मजा लिन्छन्। मलाई कहिलेकाहिँ लाग्छ त्यो जमेको हिउँ पनि मान्छेले आफूमा वनाएको पर्दा जस्तो न हो। भित्र के हुँदै छ पत्ता पाउनै गाह्रो।

म छेवैको कफि शपमा एस्प्रेसोले हिजोको ह्यांगओभर हटाउन खोज्दै थिएँ। त्यतिखेर भने मैले मेरो जीवनको एउटा अनन्य पात्र भेट्टाएँ " क्यारोन !"

पहिला उ रोइरहेकी थिइ। मेरो क्यामेरा छेवैमा थियो। धेरैवेर खिचौँ ,नखिचौँको दोधारमा रहेर मैले उसको फोटो खिचेँ । मैले खिचेको क्यारोनको पहिलो तस्विर। उ अस्तव्यस्त थिइ । किन रोइरहेकी थिइ ? टाढावाट पत्ता लाउन सकिन। तर मेरो फिफ्टिन थ्रीहन्ड्रेडको लेन्स भएको निकोनले टाढैवाट पनि उसको स्पष्ट तस्विर खिच्यो। त्यो तस्विर पछि मैले खिचेको मोनालिसको तस्विर वन्यो।

करिव पाँच मिनट को क्याफेको वसाइ पछि मैले फेरि क्यारोन तिर आँखा दौडाएँ। उसले मेरो आँखा उसैतिर तानी भनौँ। क्यारोन भने अव धुवाँ उडाउँदै थिइ, वेखवर भएर। एम्सटर्ड्यामको धुवाँ अरु धुवाँ भन्दा फरक हुन्छ। अलि स्ट्रंग हुन्छ। अनि त्यो धुवाँमा परिधी हुन्न। कसैको रोकटोक हुन्न। जति पनि उडाउन पाइन्छ। घडी हेरेँ। विहानको साढे दश वजेको छ। विहानै उसलाई ड्रिंकका लागि जौँ पनि भन्न सक्दिन।

"हाइ !" मैले नजिकै गएर सुस्तरी भनेँ।

उसले उत्तर फर्काइन। क्यारोनलाई नजिकै वाट हेरेँ। नाकमा फुली लगाएकी थिइ। करिव चार पाँच कलरमा कपाल इन्द्रेणी वनेको थियो। अनी त्यो खैरो आँखा गहिरो थियो। आँखाको तल केहि काला धव्वाहरु थिए। उ शायद इटलियन हुनुपर्छ। इंग्लिस वुझ्दिन होला !

"तिमी मलाई कस्तो केटा रहेछ भन्छौ होला। तर परवाट देखेको मैले सहन सकिन ! एक चोटी वोल्नै पर्छ जस्तो लाग्यो !"

"हाइ, मेरो अंग्रेजी राम्रो छैन सरी !"

"कहिलेकाहिँ वोलेको त्यत्तिकै वुझिन्छ, भाषा चाहिन्न !" म थोरै हाँसे।

"वाइ द वे के भाषा वोल्छौ? मलाई थोरै थोरै फ्रेन्च पनि आउँछ !" मैले अझै जोड गरेँ। उसले म तिर पुलुक्क हेरी खासै उत्तर दिन मन नगरे जस्तो गरेर।

"स्पेनिस !"

"म त्यो पनि वोल्छु थोरै !"

स्पेनिस् रैछ।

"के वोल्छौ स्पेनिस मा ?"

"केरो बेवेर कन्मिगो?(म सँग केहि पिउँछौ?)"

"हाहाहाहाहा, नाइस ट्राइ , भख्खर एघार वज्दैछ।"

"पिइ सकेपछि घडी कसले हेर्छ र ?" मैले अझ जोड गरेँ।

उसले टुलुटुलु हेरी । त्यो अघिको धुवाँले उसलाई लठ्ठ वनाएको छ। उसलाई वोल्न पनि मन छैन। मलाई भने लठ्ठ परेकी उसले नै लठ्ठ वनाएकी छ।वोलिरहन मन लागेको छ।

"समय त त्यहि नै हुन्छ ,घडी हेरे पनि नहेरेपनि !"

"मान्छेले आफुले आफुलाई ढाँट्न सक्नुपर्छ कहिलेकाहिँ मिस............."

"क्यारोन , मेरो नाम क्यारोन हो ! तिम्रो?"

"साकेत !"

"इन्डियन हौ?"

मैले टाउको हल्लाएँ।

"मलाई पनि हैन जस्तै लागेको थियो !" उ खितित्त हाँसी ।

"म छेवैको पुलिट्जर होटलमा वसेको छु। वि क्यान ह्याभ लन्च टुगेदर"

"तिमीलाई म पछि पछि आउँछु जस्तो लागेको छ?"

"कहिलेकाहिँ प्रयास गर्दा के जान्छ र ?"

"तिमिले यहाँको विड ट्राइ गरेको छौ?"

"छैन !" मैले टाउको हल्लाएँ।

"कुरा सुन्दा त गरे जस्तो लाग्छ। हाम्रो भेट भएको दश मिनट पनि भएको छैन।"

मैले घडी हेरेँ । उ गलत थिई। तेह्र मिनट भएको थियो।

"जीवनका धेरै महत्वपुर्ण कामहरु दश मिनट मा टुंगिन्छन् ।"

"सरी म तिमी सँग होटल जान सक्दिन । तर तिमीले मलाई लन्च अफर गरेका छौ। त्यो एक्सेप्ट गर्न सक्छु। यो वाटोको कुनामा मिठो पिजा पाउने इटलियन रेष्टुरेन्ट छ ! अनि भ्यान गो को म्युजियम पनि "

म त्यो म्युजियम पुगेको छु। रमाइलो छ।

"तिमीलाई म्युजियम जान मन छ?"

"छैन ! तिमीलाई पछि म्युजियम मा राख्नुपर्छ जस्तो लागेर भनेको। युनिक छौ !" उ खितित्त हाँसी । आफ्नो झोला उठाई ।अनि भनी

"भामोस अमिगो !"

मैले मेरो निकोनको फोटो डिस्प्ले गरेर हेरेँ। उसको रोएको फोटो आकर्षक थियो। पत्ता लागेन उ किन रुँदै थिई। खुशीमा वा दुखमा !