[Show all top banners]

crazy_love
Replies to this thread:

More by crazy_love
What people are reading
Subscribers
:: Subscribe
Back to: Stories / Essays / Literature Refresh page to view new replies
 त्यही हो!

[Please view other pages to see the rest of the postings. Total posts: 79]
PAGE: <<  1 2 3 4 NEXT PAGE
[VIEWED 35906 TIMES]
SAVE! for ease of future access.
The postings in this thread span 4 pages, View Last 20 replies.
Posted on 02-08-10 11:45 AM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

“There is no greater agony than bearing an untold story inside you.”-Maya Angelou


भाग-१


"सोचाइका क्रमहरु सकिए जस्तो, यात्राको अन्तिम बिन्दुमा पुगिएजस्तो, कतै केहि बाकी नरहे जस्तो, यस्तै हुन्छ मलाइ आजकाल। केही कुराको अर्थ भेट्टाउदिन म, कहिँ पनि कारण पाँउदिन म। जीबन वाक्कै लाग्दो रुटिन भएको छ। हरेक कुरा निरस छन्, हरेक क्षण उदास पनि। म भित्र भित्रै थाकेकी छु, आफैभित्र उब्जिने प्रश्नहरुसङ  भाग्न थालेकी छु। यो जिबन के हो? म को हुँ? यी आबश्यक्ताहरु के हुन्? मलाइ यस्तै कुराहरुले हरदम पिरोलीरहन्छन्। मलाइ लाग्छ म कुनै दिन यस्तै लहडमा आत्महत्या गर्छु। मेरो लागी जिबन अस्तित्वबिहीन छ। भ्रमको भुँवरीमा रुमल्लिने सपनाका कुराहरु जस्तो। साँच्चै, म आजभोली डराउन थालेकी छु।"


"डर ?? के को डर? फेरि पागल पागल कुरा नगर त। हे भगवान! कुन पागल फिलिमको असर हो यो?" फोनमा मेरो कुरा सुनिरहेकी मीली उता हाँस्छे। म छक्क पर्छु। के मीली पनि मेरो कुरालाइ गम्भिरता पुर्बक लिन्न। म फेरि सोच्न थाल्छु, कोही मेरो कुरालाइ किन बुझ्दैनन्?


"एक पेग "मार्गरिटा अन द रक", पिउनु पर्छ जिबन सुन्दर देखिन्छ थाल्छ, साथी! ल, भरै ७ बजे आउ त्यही रेस्टुरेन्टमा, आजको ड्रिन्क्स् मेरो तर्फबाट।" भन्दै मीलीले फोन राख्दी।


मलाइ बाहिर जाने मन छैन, म कोठाभित्र एक कुनाबाट अर्को कुना गरी हिँडि रहन्छु। छटपटि जस्तो भैरहन्छ, मेरो प्यारो लेखकको नयाँ उपन्यास किनेकी छु, तर यो पढ्नै मन छैन। यसपाली लेखकले लेख्ने शैली परिबर्तन गरेको छ। उपन्यासमा एकपछि अर्को हत्या हुँदैछ, शायाद ३-४ भन्दा बढी मान्छे मरीसके, तर हत्यारा अझै मस्त हिँडीरहेको छ, बिना कुनै पस्चाताप। मलाइ उदेक लाग्छ, म  आधी पढेर उपन्यास राखिदिन्छु। हो, मलाइ केही गर्न मन छैन।

 

एकछिन झ्याल बाहिर हेर्छु, पानी उदेकलाग्दो गरी दर्की रहेछ। यो झरीको मौसम हैन तर पनि केहि दिनदेखी लगातार बर्षीरहेछ। मौसमले पनि मुडमा असर गर्छ। कतै मलाइ यही मौसमले त डिप्रेस गरेको छैन? झ्यालबाहिर सडक सफा छ, पानीले फोहोरहरु सबै बगाएको छ, सडक सुनसान छ। मानौँ, सडकमा हिँड्ने मानिसहरु गायब भएका छन्। लाग्छ, उनिहरुलाइ अरु कुनै ग्रहका प्राणीहरुले अपहरण गरेर लगेका छन्।


फोनको घन्टी बज्छ, मलाइ उठाउन मन लाग्दैन। मिली हुन सक्छे, अथवा अरु कोही। जो भए पनि के मतलब? कोहि मेरो कुरा बुझ्न तयार छैनन्। म मात्र किन उनिहरुको कुरा सुनु? म त्यतिकै झ्याल बाहिर हेरि रहन्छु, बल्ल एउटा मोटर देखिन्छ सडकमा, त्यसपछि केही अरु मोटरहरु देखिन थाल्छन्। फोनको घन्टी बजि नैं रहन्छ। म उठाँउदिन।


अल्छि लाग्छ, दराजको लुगाहरु मिलाउनु पर्नी। एसो हेर्छु छ्यालब्याल छन्, ह्या जति मिलाए त्यस्तै हो। झर्को लाग्छ। हैन, म मिलाउछु भरै सम्म। कोठा सफा राखे मन पनि आनन्द हुन्छ। यति जाबो कोठा मिलाए पनि नमिलाए पनि मेरै हो। यी भित्ताहरु मेरो दुखसुखका साक्षी बनेका छन्। जब संसारदेखि लुकेर म रुन्छु, यिनीहरु चुपचाप हेरिरहन्छन्, अरुलाइ भन्न सक्दैनन् न त सहानुभुतिको लागि केहि शब्द नैं सुनाउछन्। यिनीहरुले मेरो मनलाइ देखेका छन्, शायद बुझेका पनि होलान्।


"ढक" "ढक"  आबाज सुन्छु, त्यो अर्कै कोठामा होला। मलाइ ढोका खोलेर हेर्न मन छैन। "ढ्याङ, ढ्याङ" ढोकै फोर्ला जस्तो आवाज आएपछि खोलेर हेर्छु। मीली उभिएकी छे, उ मलाइ अङाल्छे, मेरो आँखा त्यतिकै रसाउछन्।


"ल, जाउ अब।" मीली ढोकाबाटै भन्छे।


"कहाँ?" मलाइ फेरि अल्छि लाग्छ।


"कहाँ रे? अघि फोनमा मैले के भनेको थिए?" उ रिसाउदै भित्र पस्छे।


"जान्न म कतै।" मलाइ झर्को लाग्छ।


"खुरुक्क हिँड्ने।" उ मेरो नजिकै उभिएर मलाइ आदेश दिन्छे। यहा मेरो साथी भने पनि परिवार भने पनि उही एकजना साथी हो। साथीहरु अरु पनि छन्, तर उ सङ जस्तो मेरो मनको कुरा अरुसङ हुँदैन। म अगाडी मेचमा फ्यालेको निलो जिन्स समात्छु र एउटा कुनामा जान्छु। उ मेरो पछि पछि आँउछे, जिन्स थुतेर लान्छे।


"के भयो?" मलाइ अचम्म लाग्छ।


"यो  खुइलिएको जिन्स मात्रै तिम्रो लुगा? जहिले यही थोत्रो पाइट लगाँउछे। अर्को लगाउने आज। जस्तो लुगा लगायो त्यस्तै हुन्छ मन।" मीली दराज खोलेर हेर्छे, कालो जिन्स झिक्छे।


"लगाउने म, तिम्रो च्वाइस?" मलाइ पनि रिस उठ्छ। म फेरि निलो जिन्स लगाउन थाल्छु, मीली एकछिनसम्म मलाइ हेर्छे अनि टि वि खोल्छे।


हामी ७ बजे अघि नैँ हाम्रो नियमित रेस्टुरेन्टमा पुग्छौ। यो नयाँ हो र त्यति मानिसहरु आँउदैनन्, हामीहरु बस्ने एउटा कौसी छ, जहाँबाट हामी अगाडीको हरियो बङैचा देख्छौ। बङैचाका रुखहरुमा झिलिमिलि बत्ति बालिएको छ। शायद नयाँ भएर होला रेस्टुरेन्ट धेरै सफा छ र शान्त पनि। भित्र पस्नासाथ ढोकैमा स्वागत गर्न बसेको छ एउटा युबक। उ हसिंलो छ र सुन्दर पनि। म भन्दा पनि मीलीसङ त्यो धेरै कुरा गर्छ। तर हामीलाइ थाहा छ उ खराब नियतको छैन। किनभने उ अर्कै समुहको जस्तो देखिन्छ। उसको साथीहरु केटै मात्र छन्, त्यो रेस्टुरेन्टमा सबै त्यस्तै छन्। हामीलाइ ढुक्क छ, कतैबाट टेन्सन छैन।


हाम्रो ठाँउमा कोहि बसेका छैनन्। मीली र बस्न नपाउदै "कोटुन" मेनु लिएर आँउछ। हामीलाइ अभिवादन गर्छ। हामीलाइ अर्डर सोध्छ। मीली उसको हालखबर सोध्छे। उ सन्चो छैन। उसलाइ सधै टाउको दुखेको हुन्छ, त्यो दुखाइ बिस्तारै गर्दन हुँदै हाततिर सर्छ। डाक्टरले उसको रोग पत्ता लगाउन सकेको छैन। मीली कुनै दिन २ वटा जिनटोनिक पछि ख्यालख्यालमा मलाइ देखाउदै भन्छे "डाक्टरले निको पार्न नसक्ने रोग उसैले निको पार्न सक्छे।" भनेर मलाइ देखाँउछे। त्यसदिनदेखि मैले कोटुनको मानसिक उपचार गर्नु परेको छ। कोटुन मलाइ देख्नासाथ खुशी हुन्छ। सधै झैँ आज पनि मैले उसको ब्यथा सुनिदिनु पर्छ।


"अहिले कस्तो छ कोटुन?" म आफुभित्रको निराशालाइ छोप्दै सोध्छु।


"अलि फरक छ।" कोटुनको अनुहारमा दुखाइको संकुचन उस्तै छ।


"अलि कम भयो?" मलाइ सकेसम्म छिटो सकाउन मन लाग्छ उ सङको कुरा।


"हैन के, पहिला भन्दा दुखाइ फरक भएको छ।" कोटुन टाउको कनाउदै भन्छ।


"कस्तो फरक?" मीली सोध्छे।


"पहिला टाउको हुँदै यसरी पाखुरा, कुहिना हुँदै हातको औंलाहरु झमझम पोल्थ्यो अहिले चाहिँ हातहरुबाट पेटतिर सरेको छ दुखाइ। पेटभित्र भित्रैबाट कसैले टोक्या जस्तो।" कोटुनको अनुहारमा अरु मुजा पर्छन्।


"लौ न, झन बढेछ कोटुनको दुखाइ। अब क्रेजीले तुरुन्तै औषधी दिनु पर्‍यो।" मीली कोटुनले नदेखिने गरी मलाइ दाँया आँखा झिम्काउछे।


"कोटुन! मलाइ लाग्छ तिमी राम्रो डाक्टरका जानु पर्छ। मलाइ त्यस बिषयमा त्यति ज्ञान छैन। साँच्चै भनेको म आफै डाक्टरका जाने बेला भएको छ। तिमी पनि जाउ।" मैले कोटुनको आँखामा म प्रतिको आशालाइ बेवास्ता गर्दै भने।


"हैन, मिस क्रेजी! मलाइ त तपाइले अस्ती सिकाउनु भएको कुराले केहि दिन आराम भएको थियो। मलाइ बिस्वाश छ तपाइले मेरो रोग निको पार्न सक्नु हुन्छ।" उसको बिस्वास देखेर मलाइ अचम्म लाग्यो। यो सबै ककटेल र मीलीको बदमाशी हो। मैले मीलीलाइ आँखा तरें।


"कोटुन! तिम्रो डाक्टर आज बिरामी हुनुहुन्छ।" उसले छड्के छड्के गर्दै मतिर इशारा गर्दै भनी। "त्यसैले डाक्टरको औषधी ल्याउनु पर्‍यो, जब उसलाइ औषधीले छुन्छ, त्यसपछी मात्र तिम्रो उपचार हुन सक्छ। हैन त?" भन्दै फेरी मलाइ जिस्काइ।


"सरी।" भन्दै कोटुन अर्डर नली फर्किन थाल्यो।


"म आज ककटेल पिउदिन, मलाइ खर्बुजाको जुस ल्याउदेउ।" मैले कोटुनलाइ भने।


कोटुन एकछिन रोकियो, अनि मीलीलाइ सोध्यो "तपाइलाइ नि मिस मीली?"


"मलाइ सधैं झैं जिनटोनिक ल्याउ। आज मैले तिमीहरु दुबैको उपचार गर्नु पर्छ जस्तो लाग्छ।" भन्दै हाँसी। कोटुन हाँस्दै गयो।


"बिचरा त्यो सोझो केटोलाइ उल्लु बनाउनु भयेन नि, मीली। उसको समस्या मानसिक जस्तो देखिन्छ। बेकारमा मलाइ डाक्टर बनाएर उसको पीडाको जोक बनाउने  है तिमी?" मैले मीलीलाइ सोझै भने, रिसाए नि रिसाओस भनेर।


"डाक्टरको समस्या पनि मानसिक त हो नि हैन र? अनि मानसिक डाक्टर र मानसिक रोगी भएपछि रोगको उपचार त सजिलै हुन्छ नि।" उसले उल्टो म प्रति ब्यंग गरी।


म चुपचाप आकाशतिर हेर्दै बसें। कोटुनले एकैछिनमा ड्रिंक्स लिएर आयो, मीलीको जिन टोनिक राखि दियो। मैले खरबुजाको जुस देखिन।


"यो तपाइको औषधी।" भन्दै कोटुनले मार्गरिटा राखिदियो। म मार्गरिटा, कोटुन र मीलीलाइ पालैपालो हेरिरहे।


क्रमश:

Last edited: 08-Feb-10 11:55 AM
Last edited: 08-Feb-10 12:00 PM
Last edited: 21-Feb-10 05:22 AM

 
Posted on 02-16-10 10:18 AM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

ठुल्दाइको आशिर्बाद पाइरहु, म लेख्दै जान्छु।


फुच्चे र गुच्चाचोर, प्रतिक्षाको लागि धेरै धेरै धन्यबाद।


 
Posted on 02-16-10 11:37 AM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

क्रजीको कथाले त मलाई नै क्रजी बनै सक्यो। अर्को भागको प्रतिक्ष्यमा!!!!!
 
Posted on 02-16-10 4:20 PM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

CL,
waiting for another episode!

guchcha chor.

 
Posted on 02-19-10 11:28 AM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

“There is no greater agony than bearing an untold story inside you.”-Maya Angelou

भाग-४


काममा पुग्दा धेरै नैं ढिलो भैसकेको थियो। सुपरवाइजर टिना मलाइ कुरीरहेकी थिइ। केहि न केहि भन्ला भन्ने डर थियो, आफैलाइ समयमा पुग्न नसएकोमा अप्ठ्यारो पनि लागिरहेको थियो। नभन्दै "कुरा गर्नुछ" भन्दै एउटा कुनातिर लगी। अब के भन्ने होली भन्ने चिन्ता लाग्न थाल्यो। भोलीदेखि नआउ भनी भने यो आर्थिक मन्दी छाएको बेलामा म कहाँ काम खोज्न जानु? भन्ने बितिकै पाँउछ भन्ने के छ र? टिनाले एक नजर मेरो टाउको देखि पैताला सम्म सरर निरिक्षण गरी अनि सोधी, "तिमीलाइ आजकल के भइरहेको छ?"


उसको यस्तो प्रश्नले मेरो मुटु अलिकति हलुका भयो। बेलामा केहि त भन्नु पर्‍यो जस्तो लाग्यो।
"एलर्जीले सताउनु सताएको छ। त्यही भएर ढिलो भयो सरी।" मैले उसको आँखामा सकेसम्म सिधै हेर्न नसके पनि साँचो बोलेको जस्तो गरेँ।


"डक्टर देखाउन गएनौ?" उसले बिश्वास गरी।


"गएँ, तर पनि चिसो बढ्ने बितिकै अलि गार्हो हुन्छ। तर पहिला भन्दा धेरै सजिलो भएको छ।" मैले अलिकति साँचो कुरा पनि मिसाइ दिँए।


"स्वास्थ्यको खयाल राख्नु। बिरामी भयौ भने यहाँ तिम्रो हेरबिचार गर्ने कोही छैन। चिसोबाट बच्नु।" टिनाको कुरा सुनेपछि मैले मनमनै भगवानलाइ धन्यबाद दिँए।


 त्यसपछि टिनाले के के काम महत्वपुर्ण, के के काम बाँकी, के के काम भोलीको लागि सबै बताउन लागी। मैले ध्यान दिएर सुन्ने प्रयास गरे। शुरुको २-३ लाइनपछि मेरो आँखा उसको ओँठतिर केन्द्रित भए। लिपग्लस लाएको बाक्लो ओंठहरु एकनासले चलिरहेका थिए।
 ती ओँठ खुल्दा एक सेट चम्किलो सेतो दाँत झलल टल्किन्थ्यो र फेरि ओंठ् बन्द हुन्थ्यो र लिपग्लसभित्रको कालो रँग प्याजी प्याजी झैं देखिन्थ्यो। ओँठ माथि जुँगाको मसिनो खैरो रेखि पनि देखियो, बिस्तारै मेरो नजर त्यँहाबाट माथि टिनाको नाकतिर पर्न गयो। उसको नाक ठिकैको थियो, नाकको प्वालहरु केहि फरक देखेँ। प्राय मानिसहरुको नाक हेर्दा सितिमिति नाकको प्वालले ध्यान आकर्षण गर्दैन। तर टिनाको नाकको प्वाल केहि अनौठो लाग्यो। मैले त्यो गुफा बाहिरको सुरुङ जस्तो उसको नाकको प्वाल हेरेँ, त्यहाँ २-३ वटा झिङाहरु अटेसमटेस ठेलम्ठेल केहि नगरी एकै लाइनमा पस्न सक्थे। उ म भन्दा अग्ली भएकीले पनि मैले माथि हेर्दा उसको नाक नैं पहिला देख्थेँ। मलाइ त्यो ओडार जस्तो टिनाको नाकको प्वाल भित्रबाट कता कता अध्याँरो गुफाभित्र कसैले बोलाए जस्तो लाग्यो। स्वर चिने झैं लाग्छ, मसिनो र एक्दम हलुका जस्तो। म त्यो आवाजको पछि पछि भित्र गएँ, भित्र ड्याम डुम्म अध्याँरो थियो। बत्ति छैन कि क्या हो, मैले पर पर सम्म हेरेँ कतै केहि देखिन। फेरि मलाइ एउटा चुक घोप्ट्याको जस्तो अन्धकारबाट त्यही आवाजले बोलायो। म त्यही कुनातिर गएँ, त्यहाँ पुग्नासाथ फेरि अर्को पल्लो कुनाबाट बोलायो। म फेरि मलाइ बोलाएको दिशातिर लागे, त्यसपछि मलाइ चारैतिरबाट बोलाउन थाल्यो। म एक कुनाबाट अर्को कुना जाँदै थाकिसकेकी थिए। अरु हिंड्ने सामर्थ्य थिएन। म लल्याक लुलुक भैसकी थिए। त्यसैबेला कतैबाट अर्कै आवाज आयो।


"मेरो कोठा कुन हो?" मिस जोन्स म र टिनाको अगाडी उभिएर सोध्दै थी। टिनाले मलाइ एक प्रकारले हेरी, र मिस जोन्सलाइ उसकै कोठासम्म पुर्‍याउन गइ। मिस जोन्स १०० चोटिभन्दा बढी आफ्नो कोठा सोध्छे, उसको एउटा रोग डिमेन्सिया पनि हो।


टिनाले के भनी त मैले सुन्दै सुनिन, उ भोली कुरा गरौंला भनेर मलाइ जिम्मेवारी सुम्पेर गइ। म अझै उसको नाकको प्वाल, त्यो अन्धकार गुफा र मलाइ बोलाउने स्वर कसको होला भनेर सोचिरहेकी थिए, साथमा मिसेज रोबिन्सको खाना खुवाउने समय पनि भैसकेको थियो। उनि पेटको पाइपबाट खाना खान्छिन्। सधैँ खाटमा सुतिरहेकी हुन्छिन्, के मौसम, कुन दिन, कुन समय केहि कुरा पनि थाहा पाँउदिनन्। म हरेक दिन उसलाइ खाना दिन्छु, उ भित्तातिर हेरिरहन्छे कि त मलाइ हेरीरहन्छे।  उसलाइ एकचोटि "हाइ" भन्दै म खाना खुवाउन थाल्छु। मुखबाट चपाएर स्वाद लिएर खानु र पेटको पाइपबाट तरल पदार्थ १० मिनेट लगाएर खुवाउनु दुबै फरक अनुभव हुन्। म त्यो भन्दा पनि पाइपबाट खाना तल झरेको हेर्दै फेरि अघिकै कुरा सम्झन पुग्छु, आजकाल मलाइ किन अनौठो अनौठो भ्रम हुँदैछ। मलाइ बोलाउने स्वर पक्कै पनि उसकै हो। मैले उ सङ कुरा नगरेको पनि १-२ बर्ष हुन लागिसक्यो। तर मैले उसको आवाज अझै बिर्सेको छैन। हो मलाइ पक्कै पनि उसैले सम्झेको हुनु पर्छ। "यो के हुँदैछ?" मेरो मुखबाट अनायासै निस्क्यो।


"कहिलेकहिँ हामीले सबै कुरा समयलाइ छोड्दिनु पर्छ।" कोठामा अर्कै स्वर गुन्जियो। कोठामा मिसेज रोबिन्स र म मात्र छौँ, अरु कोही छैन। म ढोकाबाहिर हेर्छु सुनसान छ। कहिँ कोही छैन। त्यसो भये त्यो बाक्य कसले बोल्यो। हैन मेरो कानलाइ किन यस्तो भ्रम हुन्छ। मैले मिसेज रोबिन्सलाइ सोधे," के तपाइँ पनि बोल्नु हुन्छ?" उसले खालि दलिनतिर मात्र हेरीरही, केहि प्रतिक्रिया जनाइन।


मलाइ दिक्क लाग्यो मैले भन्न नहुने तर मनमा सधैँ आउने कुरा मिसेज रोबिन्सको अघि पोख्न थाँले। "मेरो जिबनमा कुनै परिबर्तन छैन। हरेक दिन म यहा आँउछु, र तपाइको स्याहार सुस्यार गर्छु। तपाइलाइ बोलाँउछु, तपाइ बोल्नु हुन्न। तपाइलाइ खुवाँउछु। तपाइ मिठो नमिठो केहि भन्नु हुन्न। कहिलेकहिँ त तपाइ मलाइ "धन्यबाद" भन्नुस्। अथवा मलाइ "के छ?" भनेर सोध्नुस्।" सधैँ यसरी यो खाटमा तरकारी जस्तै कति सुतिरहनु हुन्छ तपाइं?  तपाइँ र रुटिन जस्तो मेरो जिबनमा केहि फरक छैन। हामी दुबै उस्तै जस्तो लाग्छ।" मिसेज रोबिन्स दाँया कोल्टे फेरी। मलाइ किन यस्तो कुरा गरेछु जस्तो लाग्यो। मैले जे भने उसले के बुझी होला र जस्तो पनि लाग्यो। यसरी हदै नाघेर जो सङ जे पनि बोल्नु हुन्न भनेर म चुपचाप बाहिर निस्किन लागे।


"कहिलेकहिँ हामीले सबै कुरा समयको हातमा छोड्दिनु पर्छ।" म ढोकाबार निस्किनै लाग्दा मिसेज रोबिन्स मलाइ फेरि भनिरहेकी थी।


"हँ...? के भन्नु भयो?" म फेरि कोठामा फर्केर, सोधें। उ फेरि भित्तातिर हेर्न थाली। म कुरीरहेँ केहि बेरसम्म।


"मिसेज रोबिन्स! भर्खरै तपाइले के भन्नु भयो?"


"त्यही हो।" उनले छोटो उत्तर दि।


क्रमश:


 


 

Last edited: 19-Feb-10 12:09 PM
Last edited: 21-Feb-10 05:24 AM

 
Posted on 02-19-10 11:31 AM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

santosh 1984 ज्यु,


क्रजी भए त ठिकै हो, क्रेज्जी चाहि नहुनु होला, कमेन्टको लागि धन्यबाद।


गुच्चाचोर ज्युलाइ पनि धन्याको पात!



 


 
Posted on 02-19-10 11:53 AM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

omg oh crazy k ho timi ta? ksto imagination? baafre nasakine. you are superb gal, thanks for sharing.

 
Posted on 02-19-10 12:04 PM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

किरेजी सप्पै 'तेइ हो 'तेइ हो' भन्दै छन के रइच त त्यो भनेर हेर्न आको.. ल पलेटी कसेर बसे है।


 
Posted on 02-19-10 1:11 PM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

राम्रो कथा, उत्तम परिकल्पना, सुन्दर प्रतिक, उचित बिम्ब, सरल भाषा भनेको के हो कहाँ पाईन्छ भनेर सोधे, निर्धक्क सँग भन्ने छु -'त्यही हो" ।
 
Posted on 02-19-10 1:24 PM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

त्यहि हो!


लेख्न मात्र पर्छ गजबको आउँछ किरेजीबाट, अरु कुरा त्यहि हो!


 
Posted on 02-19-10 1:43 PM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

डेन्जर कथा गै राछ लौ, त्यस्तैलाइ कथा बुझ्नै गाह्रो छ। भित्र - भित्रै कता पुगिन्छ कता सोचिन्छ कुन्नी ? लेखकको घुमाउरो सोचलाई मान्नै पर्छ।
सबै भन्दा छिटो भाग्ने के हो? भनेर हाजिरी जवाफमा सोधेको थाहा थियो। अहिले आएर क्रेजी ज्यु को कथा पढ्न पाइयो। लौ अर्को भागको प्रतिक्षामा छु।


कालेदाइ          


 
Posted on 02-19-10 1:44 PM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

".......मलाइ त्यो ओडार जस्तो टिनाको नाकको प्वाल भित्रबाट
कता कता अध्याँरो गुफाभित्र कसैले बोलाए जस्तो लाग्यो। स्वर चिने झैं
लाग्छ, मसिनो र एक्दम हलुका जस्तो। म त्यो आवाजको पछि पछि भित्र गएँ,
भित्र ड्याम डुम्म अध्याँरो थियो........."         अब भो कि ?  झन्डै मरेको म हाँस उठेर। मरेको भए ? क्रेजीको एलर्जी त डेन्जर भन्दा पनि खतरा रैछ ।

on a serious note, feelings are always random and reflecting them through words is definitely an art. brilliant! keep going....

 
Posted on 02-19-10 2:16 PM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

A real and lively sketch of the psychological turmoil which the protagonist is going through. 
But I am afraid to speculate that the way ahead for the protagonist is going to be dark and perhaps incomplete.

A worth appreciating presentation embedded with the detailed imagination.

Waiting for next part.

eclectic.

 
Posted on 02-19-10 2:59 PM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

म त् पुरै कथा नपढी मेलो मेसो पाउन्न,  तर बिर्खे दाईको शब्द सापट लिएर भन्दा "लेख्नु मात्रै पर्छ गज्जबको आउछ क्रेजीबाट" 
कोही कोही रिसाएजस्तो लागेको थियो... धन्या पात रे  

अर्को भाग को प्रतिक्षामा
guchcha chor.

 
Posted on 02-19-10 3:23 PM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

क्रेजिको कथा देखेर पढ्न मन त लाग्छ तर बुझ्न चाँही कती गार्हो भएको हो..............
दिग्गजहरुले राम्रो भने पछी हो मा हो लाइराख्नु पर्‍यो , अब कथा सकिएपछी फेरी दोहोर्याउनु पर्ला
 
Posted on 02-19-10 3:24 PM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

एसपाली चै म पुरै भागको पर्खाइमा छु , त्यो थोरै थोरै पढ्न मुन लाग्न छोडो मलाई त, एक थाल भात खाइन्छ मजाले खाइन्छ , थपी थपी खाइन्न ।
 
Posted on 02-19-10 3:44 PM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

crazy_love ... nice story ... aru bhaag ko pratikchay ma.
 
Posted on 02-19-10 3:54 PM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

डिमाग नै फ्राइ भयो ।।। केही कमेन्ट नलेखी बस्छु भन्या यस्तो रिङायो यस्तो रिङायो कथा ले म त खा के छुट्यो भनेर फेरी सुरु देखि पढे ।।


तर लेख्न चाँही दामी लेख्ने हो ।। ल ल गुर्लाम गुर्लाम


 
Posted on 02-19-10 4:42 PM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

सबैले भनेझै हामी जस्तो बबुरा हरुलाई त रिङ्गअको रिङ्गऐ छ क्रेजीको कथाले। बुझ्नैको लागि भये पनि दुई पटक पढ्नु पर्ने प्रत्यक भागहरु। लौ अर्को भाग कहिले आउने हो?
 
Posted on 02-19-10 10:28 PM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

साहिँली धेरै दिन पछि पढेँ ,साँच्चै आज घाम लागेको छ केहि बादलहरु फाटेछन् !!!!!बाँकी अर्को भागमाँ !!!!!!!!!!

 
Posted on 02-21-10 4:46 AM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

“There is no greater agony than bearing an untold story inside you.”-Maya Angelou

भाग-५


कथाको चौथो भाग लेखिसक्दा थुप्रै पात्रहरु आइसके, ती सबै पात्रहरुले मेरो जिन्दगीलाइ कहि न कहि कतै न कतै झस्काइदिएका छन्। तिनीहरुले मेरो मनलाइ छोइदिएका छन्। कतै दुखाइ दिएका छन्, कतै बिझाइदिएका छन्। तर मैले जुन पात्रलाइ ल्याउनु खोजीरहेको छु, उसलाइ अझै पनि मैले पात्र बनाउनु उचित हुन्छ कि हुन्न भन्ने दुबिधामा छु। बास्तबमा उ पात्र होइन, मेरो जिबनको मुलधार हो। उ छ र म छु। उ भएकोले म हुन्छु। म फेरि बहकिन थालेँ भाबनामा। म धेरै दिनदेखि यही सोचिरहेकी छु। के मैले उसलाइ पात्र बनाएर उसको भुमिकामा न्याय गर्न सक्छु? के उ र मेरो सम्बन्धको प्रस्तुतिले साथीहरुको मलाइ हेर्ने धारणामा परिबर्तन आँउछ? के मैले यो लेख्न हुने बिषयबस्तु हो? कि यसले मेरो ब्यक्तिगत जिबनको गोप्यता भङ हुन्छ? मलाइ अलिकति असजिलो लाग्छ। म कहिले दिमाग र कहिले मनको सँघर्षमा अल्झिन थाल्छु।


हैन, मैले ब्यक्त गर्नै पर्छ। लेखाइ नै मेरो लागि थेरापी हो। म भित्रका यी ग्लानि, पश्चाताप र छटपटिहरु कमसेकम कथाको माध्यमबाट त पोखिनु पर्छ। म को हुँ र?  एउटा साधारण मानिस। न बुद्द, न राम, न जिसस! म सङ पनि अरु मान्छेका जस्तै दया, माया, हेय भाब, रिस, इर्श्या सबै छ। मलाइ लाग्छ म सङ सार्है संबेदनसिल मन छ, जुन छिट्टै दुखि दिन्छ, धेरै पछिसम्म नसम्झिनु पर्ने कुरा सम्झिरहन्छ, त्यसलाइ लुकाइ रहन्छ, तर ब्यक्त गर्न सक्दैन। यो अत्ति भयो म आफ्नै बारेमा दुइ प्यारा लेख्दैछु। अब कथा बढ्नु पर्छ।


कहिले कहि समयको हातमा सबै कुरा छोडि दिनु पर्छ रे। यो त मैले धेरै ठाँउमा सुनेको छु। केहि प्रेरणादायी किताबहरुमा पनि पढेको छु। हुने त समयको हातमा त हो। मेरो हातमा के छ र? म जन्मिनुमा समयको हात छ। मेरो अभिभाबकहरुले नचाहदा नचाहदैँ म भ्रुण भएर गर्भमा आँए। मलाइ सकेसम्म यो संसारमा नल्याउने कोशिस गरियो रे। कारण उनिहरुलाइ सन्तानको चाहना पुगिसकेको थियो, म "योजना बिपरितको सन्तान" हुन पुगेकी थिँए। अबश्य पनि हुर्काउने जिम्मेबारीले पहिले नै बोझ पुगिसकेको बेलामा कसलाइ "अन्वान्टेड" सन्तानको रहर हुन्छ र? धेरै कोशिश गर्दा पनि मैले गर्भबाट निस्किन नखोजेपछि अभिभाबकको चाहना अलिकति परिमार्जित हुन थालेछ। शायद छोरा जन्मिन सक्छ। यस्ता कुरा किन सुनाँउछन् उनिहरु मलाइ? मेरो संबेदनशील मनलाइ कस्तो नमिठो अनुभव हुन्थ्यो। समयकै कुरा हो, म जन्मिए छोरी भएर, बाबाको चाहनालाइ तुषारापात गर्दै। समयले सबै कुरा निको पार्दै गयो। म बाबा, आमा, परिबार सबैकी प्यारी भए।


काल्पनिक भन्दा पनि बास्तबिक घटनाहरुलाइ लेख्न गार्हो हुँदोरहेछ। उसलाइ म "तिमी" भन्छु, हुन त त्यसो भन्न मिल्दैनथ्यो, तर म अलि पुल्पुलिएर अथवा उसलाइ तिमी भन्दा अरु नजिक महसुस गर्छु। उसको र मेरो शक्ति सँघर्ष म जन्मिनु अघि नै शुरु भएको थियो। मैले भने नि म नचाहदा नचाहदै याक्सिडेन्ट्ली उसको गर्भमा आए। उसले औषधीहरु खायो रे, अनेक उपाय गर्‍यो रे। (म यहाँ उसको लागी verb हरुलाइ खाइ, गरी भनेर प्रयोग गर्न चाहन्न, उसको लागि म त्यस्तो गर्न सक्दिन।)समयले मलाइ ती औषधीहरुको असर हुन दिएन। म कहिएकहि त्यो समयप्रति धेरै आभारी छु, जसको कारण आज म साझामा छु, जानि नजानी लेख्ने कोशिश गर्दैछु, नेपाली हिज्जेहरु चाहेर पनि राम्ररी टाइप गर्न सक्दिन, गल्तीहरु हुन्छन्। तैपनि साथीहरु राम्रो छ भनिदिनु हुन्छ, यो मन फेरि उत्साही बनिदिन्छ। जब ठुली हुँदै जान्छु, उ र म बिचको युद्ध अरु चर्किदै जान्छ। उसले जे भन्छ, त्यो मलाइ मन पर्दैन। मलाइ जे मन पर्छ, उसलाइ त्यो मन पर्दैन। म आफ्नै खुट्टामा उभिन भैसकेको छैन। त्यसैले उसैले चाहेको बिषय पढ्नु पर्छ, मैले चाहेको अङ्रेजी साहित्य क्याम्पस भर्ना भएर पनि छोड्नु पर्छ। त्यो कुराले मलाइ धेरै महिनासम्म डिप्रेस गराँउछ, तैपनि उ मलाइ फकाँउछ, म यस्तै हो भनेर चुप लाग्छु। यतिबेरसम्म मैले जसको बारेमा कुरा गर्दैछु, उ मेरो माँ हो भनेर भन्न पर्दैन होला। यो मैले उसको लागि लेखेको हैन, शायद आफ्नै लागि हो भन्नु पर्छ। यदि मैले उस्लाइ यस कथामा प्रस्तुत गरेर उसको चित्त दुखाएको छु भने उसले मलाइ जरुर माफ गर्छ। उ आमा हो, आकाश जत्रो बिशाल छाती छ। म उसको सन्तान, मेरो गल्ती क्षम्य हुन्छ।


(भर्खरै मेरो उ सङ फोनमा कुरा भएको छ, दिदीले भन्नु भए अनुसार उ मैले अस्ति किनिदिएको रातो धोती र न्यानो बाक्लो ओढ्ने ओढेर बसेको छ। उ खुशी देखिन्छ। एकचोटि फेरि मेरो आँखा भरिएको छ।)


क्रमश:

Last edited: 21-Feb-10 05:25 AM

 



PAGE: <<  1 2 3 4 NEXT PAGE
Please Log in! to be able to reply! If you don't have a login, please register here.

YOU CAN ALSO



IN ORDER TO POST!




Within last 7 days
Recommended Popular Threads Controvertial Threads
TPS Work Permit/How long your took?
मन भित्र को पत्रै पत्र!
Travelling to Nepal - TPS AP- PASSPORT
Does the 180 day auto extension apply for TPS?
NOTE: The opinions here represent the opinions of the individual posters, and not of Sajha.com. It is not possible for sajha.com to monitor all the postings, since sajha.com merely seeks to provide a cyber location for discussing ideas and concerns related to Nepal and the Nepalis. Please send an email to admin@sajha.com using a valid email address if you want any posting to be considered for deletion. Your request will be handled on a one to one basis. Sajha.com is a service please don't abuse it. - Thanks.

Sajha.com Privacy Policy

Like us in Facebook!

↑ Back to Top
free counters