आँखामा आँशु राखेर बिक्रान्त कुन्नि के भन्न खोज्दै थियो। उ जाने खुशी त थिदै थियो हामीलाई, तर साथी छुट्टीने दु:ख ले मुटु यसै-यसै पोली राखेको थियो। एअरपोर्ट को त्यो भिड मा मैले उसको आफन्तहरु सब जाना फुलको माला र फुलको गुच्छा लिएर उभिएको देखेँ । बिक्रान्तको आमा हुनु पर्छ जस्तो लाग्यो मलाई। Vik ले पनि उहाँको नजिकै लगेर मेरो साथी, सँगै  engineering  सिद्दाएको भनि मेरो परिचय गरायो र मलाई हेरेर मेरो "मुवा" भनेर चिनायो।  दुई हात जोडेर मैले नमस्ते भने। शायद छोरा जाने दु:खले होला हात जोडेर नमस्कार त फर्काउनु भयो तर एकदम निराश।  शायद मेरो भाव बुझेर होला बिक्रान्त ले सानो स्वर मा म तिर फर्किएर “please don't mind she is really upset about me leaving” भन्यो। मैले पनि टाढा नै बसेर bye भन्ने बिचार गरेँ।

निशान्त र म एउटा कुनामा उभिएर हेरी राख्यौ। निशान्त फोटो खिच्न ब्यस्त भएको बेला मा चाँही मलाई अत्तिनै नरमाइलो लागि हाल्थयो। शायद यत्ति धेरै मान्छेहरु को भिडमा म जम्मा दुई जना लाई मात्र चिन्थे। र Vik बिजी भएको ले होला, म निशान्त लाई मेरो छाया सरी गरेर राख्न खोज्दै थिएँ । निशान्त र बिक्रान्त् मेरो सानो देखीको साथी हरु त हैनन, Engineering पढाई गर्दा, सँगसंगै खाना खाँदा एक प्रकारको आत्मियता बढ्दै गयो। हुन पनि हामी मान्छे को जात कस्तो अचम्म को हुन्छ  है? जो  मान्छे अलिकति मन पर्यो, त्यै मान्छे सँग रत्तिन्छौं। अनि सारा अवगुण बिर्सिएर उस्को गुण समाएर आफ्नो बनाउछौं, अनि उस्को बन्दै पनि जान्छौँ।  हामी चार जना बिच पनि त्यस्तै भयो। एक  बिक्रान्त, दुई  निशान्त अनि तीन अक्षता र अनी म। अक्षतालाई आज निस्पट ज्वरो आएको छ, त्यसैले त्यो आइन एअरपोर्ट। एक  हप्ता भयो, रोएको रोयै गर्छे। हुन पनि हरेक कुरामा बिक्रान्त् लाई  पनि  सोधम,  उसको भ्याउँछ  कि  भ्याउदैन होला? बिक्रान्त् लाई  पनि चिया खाना बोलाऊ, बिक्रान्त् आएन उसको भाग राख्दिम  भन्ने बानी परी सकेको थियो हामीलाई। हुन पनि हाम्रो  साथी बिक्रान्त् आँखामा राखे पनि नबिजाउने मान्छे।  हामी आफ्फै मा busy भयौं नै भने पनि खोजी खोजी हामीलाई "साथी र सामिप्य" को पाठ पढाउन एक हात अघि हुन्थ्यो। तिमीहरुलाई म गए पछी थाहा हुन्छ साथी के हो कस्तो हुन्छ भनेर बारम्बार भन्थ्यो।

आज अक्षता नभएकोले  निशान्त र म पनि धेरै कूरा गरी राखेका थिएनौ।  Vik बिचरा चाँहीँ कहिले परिवार सँग त कहिले हामीसँग कूरा गर्ने कोशीश गरी राखेको थियो। बिच-बिच मा Aki (Akchyata) लाई धेरै आँखा नसुन्नाउनु भनी दिनु भन्दै थियो। म र निशान्त हुन्छ भन्दै  टाउको हल्लाउ थियौ, मनै मनमा सोधे त्यो त रोइदिन्छे, तर मेरो?? मेरो चाँही के नि? म रुन्न भन्दै मा मेरो चाँही चित्त दुख्दैन त? सानै देखि रुन जानिन, शायद नरुने बाचा आमा को पेट मा छदै खाएको जस्तै। मन् मन मा फेरी सोधे अनि म? म? तर बोली नै फुस्कन्दैन थियो।  निशान्तले मेरो हात समाऐेर एउटा गीत गुनगुनायो…” सबै ठिक्कै हुन्छ” र म मूस्कूराएँ ।

मेरो  फोन  बज्यो  Aki calling…

म : Hey, how are you now?

Aki: (रुन्चे स्वरमा)  ठिकै छु। अहिले ज्वरो  अलि  कम छ  कि  जस्तो  छ। Vik गयो?

म:  छैन बाsssss अझै बाँकी छ ३ घण्टा .. कूरा गर्छौ त्यो सँग?

नाइ त त्यसले भन्दिन भनेर थाहा थियो नै, तैपनी जिस्काउन लाई सोधेँ।

Aki:  फुर्सद छ  तेस्को?  दे न, जाने बेला मा फोन बाट भए पनी bye भन्नु पर्‍यो। ह्या कस्तो bore, यो ज्वरो पनि अहिले नै आउनु पर्या ?? (फेरी रुन्च्ये स्वर पारी)

अक्षता र मेरो बोलिचाली अचम्म को छ, उ मलाई “तँ”  भन्छे म उसलाई सधै “तिमी”। किन हो कुन्नी मलाई तँ भन्न उती सजिलो लाग्दैन, शायद सानो देखि को बानी ले होला।

म:  अब  रुन्छौ भने त दिन्न,  तेस्लाई अब एअरपोर्टमा म रुवा-बासी गरेको हेर्न सक्दिन भन्द्याछु, अनि म फकाउन   पनि सक्दिन। 

Aki:  ल  ल  दे  तेस्लाई ।

Viks:  Hey Aks, कस्तो छौ? 

बाँकी उनिहरु बिच के कुरा भो मैले सुनिन। 

परिवारजनको हुल बिस्तारै काम हुँदै गयो । Vki पनि अब जान्छु भन्दै Suitcase तानेर भित्र Check-in Counter तिर लाग्न थाल्यो। म पनि उस्लाई जाउ भन्न पर्यो भन्ने ठानेर दुई पाइला मात्रै के बढाएकि थिएँ, उस्को ड्राइभर (रत्तन) आएर “मैसाब, एक छिन् कुरीबक्स्योस रे। बाबु फेरी आउछु मर्जि भा छ” भन्यो। सब जना बिक्रन्तलाई बिदाइ दिएर जान थाल्नु भएको थियो। बिक्रन्त को मुआ पनि जाने तर्खरमा लाग्नु भो, देख्नु होला कि नहोला भनेर म अर्को तिर उभिरहेँ अनि उहाँ नै नजिक आएर "बिक्रान्त् गएर के भो त? तिमीहरु त घर आउँदै गर न भन्दै निशान्त तिर हेरेर भन्नु भो। म त पहिले कहिले पनि गएकी नै थिइन, त्यसैले चुपचाप लागि राखेँ। निशान्त ले आन्टी को हात समातेर "मुआ म छदै छु नि, यो केटीहरुलाई घर म लिएर आउंछु। हजुरको हात को फिक्का चिया को मजा लिन" भन्न मात्रै के सिध्याएको के थियो, मैले आन्टीको आँखा रसाएको देखे। त्यसपछी मेरो मन यत्तिकै भरिएर आयो, मैले केही नबोली हात जोडी रहे।

त्यतिकैमा Vik ले “thanks Sara. Here’s your cell” भन्दै मेरो फोन मलाई थमायो। अनि आएर आफ्नो एउटा हात मेरो काँधमा राख्यो। हामीमा कहिले पनि त्यस्तो सामिप्यता त थिएन, म उस्को हात हटाउन पनि सक्थे तर मैले तेसो गरिन। किन हो मलाई उस्को यो अङालो एकदम सरल र आत्मिय लागेको थियो । उस्ले निशान्तलाई काठमाडौं मा छोडेको Textbooks हरु केही दिन पछी मेल गरिदिनु भनेर अरायो। उसैले फेरी बिचमा नै आफ्नै कुरा काटेर भन्न्यो "you guys take care of yourself, myaan!! I am going to miss you all so bad” मैले पनि त्यै मौका मा "so would I, I mean we … " मैले घडी हेर्दै भने।

Me:  When are you checking in?

Vik: Already did. I have connections you see. नेपाल को रमाइलो नै यही है? you have people around, who makes sure everything and anything is possible.                               

Me: Yes, Mr. Big shot.  So when are you going to board the plane?

Vik:  I still have an hour to go before they call my name for the last call.. I already have a boarding card. 

Me:  Boarding pass लिएर तिमी बाहिर? अचम्म मान्दै मैले सोधेँ।

Vik र निशान्त ले एकै स्वर मा भन्न्यो “we have a connection you see.”

हामी एकै स्वरमा हांस्यौ। मेरो हाँसो शायद अली छोटो थियो क्यार Vik ले अगाडि भन्यो “Sara please be grateful that I took all this risk for you” फेरी एक चोटि हांस्यौ। तस्बिर खिच्न माहिर निशान्त smile please भन्दै lens मिलाउदै हाम्रो फोटो खिच्दै थियो।

एयरपोर्ट पुराउन आएका बाँकी सबै जना गैसक्नु भएको ले Vik, निशान्त र म मात्रै बाकी थियौ।

विक्रान्त खुट्टा ले भुई मा केही कोर्दै केलाउँदै थियो, मैले सोधे: “कति घण्टा को flight?” मेरो प्रश्न को कुनै जवाफ नै  आएन, उ  भन्दै  गयो  “मलाई  अहिले  गएर अहिले नै आउन मन भैइसक्यो।“ कहिले Masters सिद्दिन्छ, अनि काम  सुरु  गर्छु। हामी ले जिस्काउने नियत ले अब तिमी फर्कन्दैनौ भन्दै हास्यौ, हामी सब लाई थाहा थियो उसले PhD गर्ने पनि मनसाय बनाइ सकेको थियो। तर कता कता हामी सबलाई विश्वाश थियो, Vik फर्कन्छ भनेर।   

भाई बिपुल को देहन्त पछी Vik एकदम एक्लै भएको थियो। परिवार भन्नु नै हामी चार जना साथीहरु भएको थियौं। राम्रो होस् या नराम्रो, ठीक होस् या गलत, सब ले सब लाई भन्ने गर्थ्यौ, तर घर को कुरा चाँही हामी कसैले कसैलाई धेरै बताऊदैन थियौं। निशान्त को बुवा दुबइ मा chemical engineer हुनुहुन्थ्यो। उ हजूर् आमा, आमा र बहिनी लाई  लिएर जिन्दगी लाई अघि बढाउदै थियो। UN को नयाँ जागिर भएको ले ऊ दङ नै हुन्थ्यो अहिले त। Aki जो child right advocate हुनु पर्थ्यो, परी हालेको खन्डमा एक दुई quatar सिद्दाइ दिन्थी, Vik र निशान्त सँग बसेर। हास्न चाइ बिन्दास हास्थी। म प्राय चुपचाप बस्थे। Aki मलाई चिढाउन सधैं एउटा सम्बोधन गर्थी “बेहेन जि!!”, अरु कुनै कुरा नपाए  पछी  मलाई  "तेरो जिन्दगी … यसरी कुनै हासो बिना सिद्दिनी भो भन्थी" मेरो प्रतिउत्तर उस्को लागि एउटै हुन्थ्यो, "पिक्कड" भनी दिन्थे।

कती कुरामा हामी चार जना एकअर्काको परीपुरक थियौ। कसैको कमजोरीलाई हाम्रो शक्ति भन्थ्यौ, हामी धेरै बेर कमजोरी हामीमा हावी हुन दिन्न थियौं। हरेक दिन एक चोटि भेट्नै  पर्थ्यो। त्यस्तो सामिप्य मा एक जना टाढा हुँदा को खिन्नता ले हामी सबै मा खल्लोपन हुनु  स्वाभाबिक नै थियो। 

To be continued.......

P.S. Thank you for editing the story Comcast

I 2nd serial.

मेरो पनि कथा आउला जस्तो छ. आर्को भाग को प्रतिक्षामा.

 कथा कथा मात्र हैन जस्तो छ, ब्यथा पनि मिस्सिए जस्तो लाग्यो। लेखाइ, बुझाई अनी शैली उत्क्रिष्ठ छ नै । 

BlurMirror काजी


कथा राम्रो छ षिर्सक कथा भित्र को कथा राखे कसो  होला,
ह्या मलाई पनि कती जान्नी हुन पर्या  अरुको कथा मा सिर्सक राख्न पर्नी
 

 waiting for the second part... :)

रोचक छ, अर्को भाग झन रमाईलो होला जस्तो छ

Serial, बिगत को सम्झना भएको सुनेर मलाई खुसी लाग्यो। शायद तेती मात्र गर्न सके पछी मलाई आधा युध्द जिते सरी भयो।

Perfectionaist, कथा पढिदेको मा धन्यवाद। यदी भोली का दिनले प्रेरणा दिए अर्को कथा मा पक्कै पनि ठाउँ आउछ।

ठुल्दाइ, हजुर जस्तो लेखक ले पढेर मन पराइदिनु भयो, मेरो लागी त्यही नै ठुलो कुरा भयो।

timi_mero_sathi, सुझाव को लागी धन्यवाद। कथा को शिर्षक एक शब्द को राख्न मन लागेर नै यो राखेको हो। 

fucheketo, I will not disappoint you. If I don't ,may be I will not be able to do a justic to myself..

damayanti, अर्को भागमा पनि म कथालाई रोचक राख्ने प्रयास गर्नेछु। 

Damn .. katti saaro Twist ho !!!! Nice Read !!

वाउ दिस इज सम स्टोरी

होप दिस इज नट ड रियल वन - साचै को हो भने त एकदम दु:खद कथा छ -

जीवन यस्तै हुदो राइछ - नो वन नोज

कुन बेला के आइपर्छ केही थाहा हुँदैन

त्यही भएर साथी भाई चाहिएको होला - त्यो मामालामा चाँही तपाईं मालामाल राइछ

बाँकी जिन्दगी को लागि गूड् लक 

सरल भाषाको कथा भए नि बुझ्न अत्ति गाह्रो भो । चस्केर झस्केर दुखेर होला।

खासमा भन्नु पर्दा यो कथा साझामा ल्यान्ड गरेकै दिन अझ भन्नु पर्दा ल्यान्ड गर्ने बित्तिकै पहिलो भाग पढेको थिए तर प्राबिधिक गडबडी को कारण ले गर्दा होला केही लेख्न भने सकिन ! लेख्ने भाडै देखाउदैन थ्यो ! आज भने बल्ल लेखिका लाई धन्यवाद दिने मौका पाये !

मेरो विचारमा :
कथा गहन छ तर पनि दुई भागमै धेरै कुरा समेटिने गरी बुनिने लेखिकाको यो कला असाधारण छ ! कथाले धेरै कुरा लेखेको छैन तर भनेको भने छ जुन सरर पढेर मात्र बुझ्न गाह्रो छ !

Well crafted :)

ओम्ग्!!! रोल्लर कोस्टर राइड जस्तै भो बै, काँ बाट काँ पुग्दिरा, लेखक/लेखिकाको खुबिलियत भन्छु म यो त, चस्स परो मलाई नी.

on a lighter note: मलाई पनि नोवेम्बर मैना मन पर्दैन भन्या, मोरो! 

अरु कथाको ब्यग्र प्रतिक्षामा.

November mahinaa kina man pardaina ?? Jan mahinaa man parchha holaa ni

कथा छोटो भए पनि एकै फन्कामा 'म' पात्रको जिवन उतार्यो । छोटो मिठो

hi blurmirror,

It was nice but I was really disappointed by the flow of story. After reading the first part i thought you have developed the characters pretty well, and the characters are quite different from each other. So I thought it will be completely nice story and have lots of nice moment about friendship and one-sided love.

As how the leading lady was submissive in nature, I guessed that it will be sad ending one (that is she will not have Vik on her life, but not as in above story).  But I am surprised how the story has changed its pace.  In first part, you have used complete part to describe farewell scene of Vik.  And in second part you have summarized the stories of last 9 years, with also inclusion of few other characters.

I believe you had imagined basic personality of each character, but have not use it properly.  In a part 1, as a reader I believe, there was just mutual infatuation between Vik and leading lady (sara??), but they have not expressed their feeling up to that point. So I would I was expecting the story, may be some light romantic moment about how they become a couple.

 Yes why every character have some kind of cancer. Look Vipul (Vik younger brother) died from unknown reason, then Vik and now Sara ? May be I am so obsessed with story, I did some research I found that chance of survival of 5 years after leukemia is about 40 %. :(:(

Please take it as constructive criticism. I don’t belong to art and literature field but I love to read Nepali literature. Now days we cannot find good articles in sajha.

About other sajha writers
Somewheredowntheearrth is missing and it’s been a while I have not seen his article
Fucheketo – love his style how he describes each simple moment and his unconditional love to name “Sudha”. But sometimes he will take months to post the next part of story.
Krazy – I believe she is wonderful writer. But I don’t know why she always chooses some psychiatric cases on her stories.  I think that’s the reason her popularity was NOT same as before, that’s what I think. These kind of story will always go top of my head. I loved her romantic comedy and chulbule adventure and i think her best was that story for which was compared to parizaat .

Deep, Masterni nani, deepika and others I don’t know where they have gone?


It seems that these days i have lot of free time

@khoikkhoik: That was well put.

@baire: testai testai bhane huncha.

The writer has summed up almost a full circle of life in these two chapters which is not an easy job. There are a lot to self-read between those lines. It was a nice read. :-)

Thank you all for taking out time and reading “the story”.

Baire, when you first said how twisted the story was..I kept answering in my mind to you saying it’s a web of human relationship. However, we all make it complicated.
 

Serial, Thank you very much. It means a lot for me when someone likes it . It gives enough inspiration to sit with pen and fiddle around with it. All of a sudden one feel good that the story was published . One more thing Yes! You are right Sara is blessed with her friendship.
 

Thuldai,
तारेमाम्
I am still a learner hope you will forgive me for the errors. I know its unforgivable when one decides to publish and if the story has flows. To have someone like you to read me is an honor in itself.

Ritthe,  you were right about if people would understand in one go of read.. Specially having so many characters, I am sorry it confuses the reader. Next time I will try to keep it simple and limited.

 

Perfectionist, When I penned this story I did not think of the ride but the simplicity of how life moves from one junction to another.   The frienships are always a key part.  You cannot choose some of the things in life but friends you choose in our conscious mind shall not be regretted in the days to come.

Thank god you have other 11 months to love and enjoy. Its only 30 days you will have to bare the dislike.

Also in a lighter note: Why November? Sautini aama ko chora/chori ho ra?

 

Bhakte dai,  
The character “SARA” as “ma” is very close to my heart. Thank you

 

Khaikkhaik,

How do I thank you enough? It’s Kind of you to take so much time to give a review. I am sorry I hate the word “criticism” itself. I am not even a writer and specially now I have read and re read the story several times after your comment I realized that the story for sure lacks the romance may be the other reason is when it comes to romance I am hopeless. I think one has to be in love to express it.. next time when I write something I try my level best not to disappoint if there is another story that is. 

Establishments of the characters are picked up from different walks of life. Are you trying to tell me that I have a story a hasty ending?  I am sorry if It feels like an abrupt ending. As far as your indulgence with the story is concern there is nothing more honoring about your research with cancer. Who knows she might just live her life until 103.. What say?

I hope all of your favorite writer will see your comment and come back for you. Wish you all the BesTs.

 

Nepal ko choro,

We should have thought the title as being “circle of life” I am trying to think if the title did the justice to the story . thank you for liking it.

-Singing off
BlurMirror

 वाह ! मनै कुटुक्क हुने ....सरल शब्दले कोरिएको   ..... निर्मोही समय को कथा .... साझाको खुत्रुके बाट ....लु माथि धकेलें ...

 thaney- यो पोष्टलाई माथी धकेलेकोमा धन्यवाद , कथा त पढीसकेको थीएँ तर khaikkhaik को सुझाव पढ्न भ्याएको रहेनछ। I took months to respond here too  , Thanks a lot... and lurmirroe yes the story is nice, tara दोश्रो भागको गतीको सम्वन्धमा खैकेखैके भनेको पनि चित्त वुझ्यो।may be i like build up in stories , त्यो भएर पनि हुन सक्छ। तर कथाकारको आँखा र सोचलाई साधुवाद!!