“गरिब” शब्दलाई संसारले पैसासँग जोडेको छ, तर अस्तित्वको भाषामा गरिब्ता पैसाको अभाव होइन— presence को अभाव हो। पैसा नहुनु कमजोरी होइन; चेतना नजाग्नु नै गरिब्ता हो। किनकि भित्री सम्पन्नता छ भने बाहिरी अभावले तिम्रो मनभित्र कुनै प्वाल बनाउँदैन।
गरिब को हो?
जो बाहिर धेरै chase गर्छ, तर भित्र शून्य रहन्छ।
जोसँग note छ तर peace छैन।
जो comfort खोज्दैछ तर contentment भेट्दैन।
जो status change गर्छ तर state change गर्न सक्दैन।
अध्यात्म भन्छ— गरिब त्यो होइन जसको income कम छ; गरिब त्यो हो जसको awareness कम छ। किनकि awareness आयो भने, creativity जाग्छ। creativity जाग्यो भने, opportunity आफैं तानिन्छ। opportunity आयो भने, abundance तिम्रो shadow बन्छ।
तर जे मान्छे आफ्नो अहंकारबाट detached छैन, आफ्नो पीडाबाट जागेको छैन, आफ्नो सत्यमा ढलेको छैन— ऊ नै वास्तविक अर्थमा गरिब हो। समृद्धि मनबाट सुरु हुन्छ, बैंकबाट होइन। पैसा नहुनु त अस्थायी हो, तर consciousness नजाग्नु— त्यो नै स्थायी गरिब्ता हो।
साँचो धनी त्यो हो, जसलाई बाहिर बढे पनि “म” बढ्दैन; जसलाई बाहिर घटे पनि “आनन्द” घट्दैन। यस्तो मान्छेले संसार जित्छ—संसार बिना लड्दै।
ॐ शान्तिः शान्तिः शान्तिः ॥ 🙏
